Met de vele baantjes die ik heb, was het vandaag weer tijd om achter de garderobe te werken in het museum.
Zoals iedereen weet nemen veel vrouwen hun baan veel te serieus. Zo ook de vrouw waar ik vandaag mee samen moest werken. Ik noemde haar ‘Sandra Stress’. Haar echte naam weet ik niet meer, maar ik vond het wel gepast.
Sandra Stress vertelde dat er ongeveer 180 man kwam, maar dat we dat wel aan konden met zijn tweeën. Sandra Stress had een hele strategie hoe wij de jassen moesten gaan ophangen want dan kon het absoluut niet mis gaan.
Het beste was volgens Sandra dat de een de jassen aannam en deze vervolgens aan de ander gaf om deze op te hangen. Ook legde ze me uit hoe ze de hangers had genummerd en waarom we ze moesten hangen aan de bovenste rails. ‘Zodat we niet hoeven te bukken.’ A-ha, daar was ik zeker zelf niet opgekomen… slimme Sandra!
Sandra legde mij ook tweemaal uit hoe ik het apparaat moest resetten waar de bonnetjes uitkwamen voor de jassen. Daarna had ze mij nog 3 keer gevraagd of ik het wel zeker weten snapte en of zij het anders moest doen, het was tenslotte wel moeilijk.
1. Klep open doen
2. Sleutel omdraaien
3.Klep dicht doen
4. Op het knopje 7 drukken
5. Klep openen
6. Sleutel terugdraaien
7. Klep dicht doen
8. Op A drukken
Ik was er ook niet zeker van of ik dat wel kon onthouden, zoooooooveeel handelingen die ik moest verrichten poeh poeh.
Toen de gasten arriveerden stond Sandra Stress klaar om de jassen aan te nemen. Na de eerste 3 gasten zei ze ‘dit gaat goed he zo!’ Ze was trots dat haar systeem werkte. Als het even rustig was, want niet iedereen kwam tegelijk binnen legde Sandra mij uit dat als de hangers op de bovenste rails op waren, ik de onderste hangers beter op de bovenste rail kon doen. Waarom? Zodat ik niet constant hoefde te bukken. Ik kreeg me toch een wijze lessen van Sandra.
Toen op een gegeven moment de gasten in grote groepen arriveerden, was ik volgens Sandra niet snel genoeg. Als ik een jas aannam om deze op een hanger te doen en het vervolgens aan Sandra te geven had zij deze al uit mijn handen gerukt en zette het op lopen om de jas op te hangen en zo snel mogelijk weer terug te komen. Meerdere malen trok ze de jassen half op hangers uit mijn handen en zo werd ik regelmatig gekrabd door Sandra haar heerlijke scherpe nagels. Ik was aan het genieten.
Hoe meer gasten er binnen kwamen hoe meer stress Sandra kreeg. Ik vond het dan ook extra leuk om dit af en toe te testen door extra langzaam de jassen aan te nemen. Op een gegeven moment trok Sandra het niet meer en trok zij de jassen niet meer uit mijn handen, maar bijna uit die van de gasten. De gasten hadden hun jas nog geen halve seconde op de toonbank gelegd en Sandra had ze al onderschept. ‘Je hoeft ze niet meer op hangers te doen, dat doe ik wel, zo kan je sneller de volgende helpen.’ Oke Stress if you say so. Als ik de jassen niet meer aan hoefde te nemen, waarom bleef je hier dan niet lekker in je eentje staan?
Naast al het gestress was Sandra verder heel aardig. Ze overlegde met mij hoeveel jassen we nou aan 1 rail moesten hangen. ‘Wat denk jij, 30 of 40?’ Ze waardeerde mijn mening in ieder geval.
Wel 4 misschien 5 x zelfs berekende Sandra aan hoeveel jassen we zouden komen als we 30 jassen op 1 rail zouden plaatsen. Er kwamen 180 gasten en 30 x 5 rails is 150,WAT NU?! Veertig jassen op 1 rail paste waarschijnlijk niet. Sandra stress hoopte dat er 30 gasten niet kwamen of dat er 30 zonder jas kwamen. Ik snapte zelf niet waar ze zich druk om maakte, want zoals iedereen zag waren 4 van de 10 mannen in pak en die hadden dus geen jas.Toen er steeds minder gasten binnen kwamen raakte Sandra Stress minder gestrest want ze kon nu tenminste inschatten dat er genoeg ruimte overbleef voor de jassen.
Om 7 uur zat Sandra Stress haar dienst erop en vroeg ze mij of ik het wel zou redden in mijn eentje. ‘Ja hoor’, zei ik, ‘op het einde krijg je altijd hulp van andere collega’s wegens de drukte, komt goed’. Er viel een enorme last van Sandra Stress haar schouders zag ik. Ze pakte haar spullen en deed haar jas aan. ‘Weet je zeker dat ik het apparaat niet voor je moet resetten?’ Ja Sandra Stress, ga nou maar! Toen Sandra Stress eindelijk weg was kreeg ik een lichte paniek aanval. Misschien kon ik al deze jassen helemaal niet in me eentje handelen. Hoe moest ik verder zonder Sandra haar strategie, haar hulp en wijze lessen?!
Nee ik lul, Sandra Stress liet mij heel goed realiseren dat ik kostte wat het kost een toekomst voor mijzelf moest gaan bouwen. Ik had nu al te lang dit soort bijbaantjes en ik moest ervoor zorgen dat ik er niet in bleef hangen. Anders eindigde ik net zoals Sandra Stress. Een vrouw die van jassen ophangen haar levenswerk maakte. Als dat zou gebeuren dan zou ik met 2 teleurstellingen moeten leven: 1 omdat dit niet de toekomst was die ik voor ogen had en 2 omdat ik Sandra Stress haar werk absoluut niet kon evenaren. Dus bij deze wil ik Sandra Stress bedanken, hoe hinderlijk en stressvol je ook was, you make me want to be a better person.