Een Rotownse donderdag

–
Daar ging ze weer. Kwart voor 11 sprong ze op haar fiets op weg naar Rotown. Huiswerk maken van 11 tot 2 op donderdagwas een ritueel voor haar geworden. Thuis huiswerk maken was geen optie, want haar buurman had ook een donderdagochtend ritueel. Zagen, boren, timmeren en herrie maken is wat hij deed. Hij begon ’s ochtends vroeg tot het einde van de middag. Daarom had ze op een dag besloten om naar Rotown te gaan, omdat ze het daar gezellig vond. De sfeer bij Rotown was dan ook perfect, niet te rustig en niet te druk. In de bibliotheek huiswerk maken kon ze niet. Ze vond het te akelig stil en werd zo zenuwachtig van de stilte dat ze non-stop moest plassen. In Rotown had ze dit probleem niet. Ook wisten ze inmiddels dat ze daar elke donderdagochtend kwam en als ze toch even wilde kletsen met iemand deed ze dat met het gezellige personeel van Rotown. Toen ze haar fiets had geparkeerd liep ze Rotown binnen en stond er al een warme chocomelk voor haar klaar. Ze glimlachte en bedankte de jongen achter de bar, ging zitten en opende haar boeken.

–
Gapend startte hij alle koffie machines op en ruimde hij de troep op wat zijn collega’s voor hem hadden achtergelaten van de dag ervoor. Hij had het niet zo laat moeten maken hij was helemaal verrot. Gelukkig was het donderdag en vond hij deze werkdag altijd gezellig. Elke week om 11 uur kwam dat leuke meisje huiswerk maken in Rotown en zij maakte zijn dag altijd net een stukje leuker. Ze zei niet veel en was vooral bezig met haar huiswerk, maar soms kwam ze even een praatje maken en hij wist dat er een klik was. Veel durfde hij niet te zeggen, want het leek er niet op dat zij interesse in hem had. Maar hij was zijn moed aan het verzamelen om haar een keer mee uit te vragen. Zolang hij dat niet durfde was het maar uit kijken naar de donderdag. Wat zal hij voor haar klaar maken. Ze dronk vaak chocomelk en munt thee, maar ze lustte ook vaak een cappuccino. Hij besloot om een chocomelk voor haar klaar te zetten met extra slagroom en toen ze binnenkwam zag die dat ze er blij mee was en gaf hij zichzelf een schouderklopje.

–
Het was weer donderdagochtend en haar buurman was dit keer nog vroeger begonnen met timmeren. Ze vroeg zich af wat hij elke keer deed. Ze was al nagegaan of het een of andere kunstenaar was die veel herrie maakte, maar niemand wist echt wat die deed. Al hadden andere in het gebouw niet zoveel last van hem. Blijkbaar zat haar slaapkamer en woonkamer precies boven zijn werkkamer en had ze daarom zoveel last van de herrie. Ze besloot om bij hem aan te kloppen en te vragen of het was zachter kon. Het was tenslotte pas 6 uur ’s ochtends en aangezien Rotown pas om 11 uur open ging had ze niet echt een andere optie.
Toen ze aanklopte deed er een vreemde dikke man open met allemaal smeer en modder op zijn kleding. Ze vond het raar sommige vlekken leken ook op oud bloed. ‘Wat?’ zei die. ‘Kan het misschien iets zachter, het is nog zo vroeg’, zei ze. De man nam haar aandachtig op mompelde iets en gooide de deur dicht. Aghja het was het proberen waard. Ze ging maar rustig douchen en opruimen en besloot om daarna naar Rotown te gaan.

–
Hij vond dat ze er moe uitzag vandaag en besloot om een cappuccino voor haar te maken. Toen die het naar haar bracht zei die ‘ik denk dat je deze wel kan gebruiken.’ Ze glimlachte en vertelde dat ze inderdaad heel vroeg was gewekt door haar vervelende buurman die een fan is van herrie maken. Hij glimlachte terug en liep weer terug naar zijn bar. Hij merkte dat hij zenuwachtig werd als ze tegen hem sprak en hij wilde niet dom overkomen dus liep hij snel weg. Toen hij aan het schoonmaken was, hadden ze nog even oogcontact en zag hij dat ze bloosde. Zie je wel ze vindt hem ook leuk! Nu was het een kwestie van bedenken hoe die haar mee uit moest vragen.

–
De volgende donderdag begon haar buurman weer om 6 uur. Ze raakte er geïrriteerd van. Sinds wanneer begint die zo vroeg. Ze heeft toch vorige keer netjes gevraagd of het wat zachter kon. Normaal begon die altijd om 9, waarom nu om 6? Ze besloot om weer aan te kloppen en de man was weer even onaardig als vorige keer. Dit keer staarde die haar nog langer aan en gooide de deur weer hard dicht. Ze hoorde hem nu nog meer mompelen achter de deur en ze besloot het maar te laten. Ze was ontzettend geïrriteerd, maar bij het idee dat ze naar Rotown ging en die leuke jongen aan het werk was kon het haar niet zoveel meer schelen. Ze vond hem wel leuk, alleen ze had nog nooit een jongen mee uitgevraagd en ze had niet het idee dat hij dat ging doen. Ze moest er nog over nadenken hoe ze dat ging doen. Ze hadden wel vaak oogcontact dus volgens mij zag hij haar ook zitten. Misschien vond die haar nu wel minder leuk nu ze haar haren had geknipt. Aghja al zou het zo zijn, haar huiswerk ging voor natuurlijk. Eerst school dan jongens.

–
Hij keek naar haar terwijl ze druk aan het schrijven was. Vandaag ging die haar zeker weten mee uitvragen. Ze zag er zo mooi uit vandaag. Het leek of ze haar haren had geknipt en het stond er heel goed. Na zijn moed bij elkaar te hebben verzameld liep die richting haar tafel. Toen ze opkeek glimlachte die en raakte hij in paniek. Hij deed alsof die naar een andere tafel liep om deze af te ruimen. Shit shit shit wat een mietje ben je ook dacht die bij zichzelf.
Tegen het einde van de middag pakte ze haar spullen in en zei ‘tot volgende week’. ‘Ja, ik zie je volgende week!’ Hij zwaaide nog naar haar door het raam terwijl ze haar fiets pakte. Volgende week zou die haar zeker weten mee uit vragen. Hij wist het zeker.

–
Godverdomme hij begon weer om 6 uur. Ze had gisteren zelfs nog een briefje in zijn brievenbus gestopt om te vragen of hij rekening met haar kon houden en wat later kon beginnen met zijn gerommel. Woedend liep ze naar beneden en klopte met volle irritatie op zijn deur. Ze merkte dat deze al openstond en ze liep boos de kant op waar het geluid vandaan kwam. Jezus, wat woonde hij in een donker hol. Uiteindelijk stond ze in de kamer waar de herrie vandaan kwam. Het was een rare kamer. Het lag vol met hout, pruiken, poppen, onkruid, maskers en plastic lichaamsdelen?! Op de tafel in het midden lagen boormachines en machines waarvan ze niet eens wist wat het waren. Alles stond aan maar de man was nergens te bekennen. Ze kreeg toch een raar gevoel van de plek. Het leek een soort altaar met rare verzamelingen dus besloot ze maar weg te gaan en te gaan klagen bij de politie ofzo wegens geluidsoverlast. Toen ze zich omdraaide stond de man voor haar neus. Voordat ze kon reageren kreeg ze een klap op haar hoofd en lag ze bewusteloos op de grond.

–
Hij stond klaar met een kop chocomelk met een klein briefje erbij: Zullen we een keer samen een kopje koffie drinken? Hij wist dat het afgezaagd was maar hij wist niet hoe hij het anders moest doen. Om 11 uur stond die klaar om zijn charmes eruit te gooien, maar ze was er niet. Gek normaal is ze altijd op tijd, ze zei tenslotte nog ‘tot volgende week’. Inmiddels 12 uur was haar chocomelk al koud geworden en hij begreep niet waar ze bleef. Niet dat hij er zo goed kende, maar dit was niets voor haar. Om 19:00 uur toen zijn dienst erop zat, was hij teleurgesteld. Waarom was ze niet gekomen vandaag? Hij wist dat die haar vorige week mee uit had moeten vragen. Stel dat ze niet meer zou komen, hij wist niet eens hoe ze heette…

–
Toen ze wakker werd verging ze van de pijn. Ze kon niet bewegen en was duizelig. Toen ze een beetje helder werd raakte ze in paniek. Ze zat vast getimmerd in een soort glazen kast en ze mistte haar linker arm en voet, of leek dit maar zo? Was dit een droom?! De buurman zat aan de tafel met een been in zijn hand. Hij gooide doorzichtige verf over het been heen. Als dat haar been was, waar was dan haar voet? Dit moest een nachtmerrie zijn. Ze begon te schreeuwen en te gillen in de hoop dat iemand haar hoorde. De buurman merkte het op maakte de kast open en gaf haar een spuitje. Langzaam voelde ze steeds minder. Ze merkte dat ademhalen steeds zwaarder en zwaarder en zwaarder werd… zo zwaar dat het niet meer lukte. Ze kon niet meer ademen en ze wist dat dit het einde was. Spijt dat ze naar beneden was gegaan blies ze haar laatste beetje adem uit.
Daar hing ze als een pop verpakt in een doos, terwijl de buurman rustig doorging met het bewerken van haar been.

–
Het was al inmiddels al 8 weken dat hij haar niet had gezien. Het briefje droeg hij elke donderdag bij zich in zijn zak voor het geval ze ineens binnenstapte. Ook viel het zijn collega’s op dat ze er niet meer was. Zou ze Rotown ineens zat zijn geworden? Hij was een tafel aan het schoonmaken toen zijn collega de krant op tafel gooide, ‘kijk!’ In de krant stond een grote foto van het meisje die elke donderdag huiswerk kwam maken in Rotown. Het meisje die hij mee uit wilde vragen. Meerte Enkhuizen vermist stond er groot boven. Hij kreeg een brok in zijn keel en las dat er 8 weken geleden op woensdag het laatst iets van haar vernomen was. Meerte … Hij wist nu wel eindelijk haar naam, niet dat het nog uitmaakte. Acht weken vermist, hij vroeg zich af wat er met haar was gebeurd. Hij haalde het papiertje uit zijn broekzak en gooide het in de prullenbak. Meerte was niet meer, dus die had hij niet meer nodig. Opeens zag hij een leuk meisje Rotown binnen stappen. Ze was niet zo leuk als Meerte maar what the hell. Hij viste het papiertje uit de prullenbak en stapte op haar af. Hij zal niet nog een keer zo’n fout maken.