Te veel…

Er waren inmiddels al 13 dagen voorbij en ze lag nog steeds op bed. Je zou denken dat hoe meer dagen er voorbij gingen hoe minder het werd, maar het werd alleen maar erger. Misschien moest ze proberen om vandaag gewoon weer te gaan werken. Al was ze daar eigenlijk veel te moe voor en bij het idee alleen moest ze al bijna huilen. Ze had haar werkgever verteld dat ze pfeiffer had en dat ze af en toe kwam werken als ze er energie voor had. Natuurlijk was hier niets van waar, maar ze had gewoon zin meer. Geen zin meer om te gaan werken, geen zin meer om ontbijt te maken, geen zin om zichzelf te wassen. Na lang aarzelen besloot ze om te gaan douchen. Ze had tenslotte al 3 dagen niet gedoucht en dan had ze in ieder geval iets gedaan vandaag. Daarna mocht ze weer slapen.

Zo lag ze weer een hele dag op bed voor zich uit te staren en te bedenken waarom ze dit gevoel had. Waarom wilde ze niets meer en waarom interesseerde het haar eigenlijk steeds minder. Voor haar idee had zij zelfs moeite met ademhalen en wilde ze gewoon dat het ophield…

Ze kon er ook met niemand over praten. Haar vriend begreep haar niet, wat eigenlijk ook heel logisch was. Hij had zijn eigen bedrijf, een geweldig inkomen en een eigen huis. Zijzelf had de grootste moeite om een goede vaste baan te vinden en om met haar bijbaantjes haar moeder te onderhouden. Ja, ze mocht bij haar vriend intrekken en hij wilde haar helpen wanneer dat nodig was, maar dan voelde ze zich een nog grotere loser. Ze snapte sowieso niet wat hij met haar deed. Hij was zo succesvol en zij was zo… wat was ze eigenlijk?

Met vriendinnen kon ze er ook niet over praten, niet dat ze nog vriendinnen over had. Door de jaren heen had zij deze allemaal verloren, voornamelijk door de enorme zorg voor haar moeder.

Ze hoorde gefriemel aan haar slaapkamer deur die ze op slot had gedaan. ‘Heb je geld voor me?’ Mara stond op en schoof 50 euro onder de deur door. Normaal zou ze vragen waarvoor ze het wilde gebruiken en was 50 euro eigenlijk een veel te hoog bedrag, maar dit was het enige losgeld dat ze nog had en het boeide haar niet veel meer. Hoe vaak ze haar moeder er ook van weerhoudt om alcohol te kopen, het lukt haar toch altijd om eraan te komen. Ze duikt weer in bed om verder te slapen.

Het duurt even voordat ze door heeft dat ze gebeld word. Oeps al 7 gemiste oproepen van haar vriend. Eigenlijk wil ze niet terugbellen, ze heeft geen zin om iets uit te leggen. Nadat hij nog twee keer belt neemt ze maar op. ‘Hey schat, ben je gaan werken vandaag?’ ‘Ja, ik ben in de ochtend gegaan, ik lig nu in bed ik ben moe.’ Alweer een leugen die ze eruit gooit. ‘Oké, goed van je, wil je vanavond nog mee met het diner van me werk?’ Ze wist dat als ze nee zou zeggen hij zo teleurgesteld zou zijn. Hij had het er al weken over en ze hadden elkaar tenslotte al 13 dagen niet gezien, maar ze wilde echt niet. Ze wilde zich niet aankleden en ze wilde niet gezellig doen, ze wilde gewoon blijven liggen en niets doen. ‘Hallo?’ hoorde ze aan de andere kant van de lijn. ‘Ik voel me echt niet goed Jor, ga maar met iemand anders.’ Jordy werd boos en begon te vloeken. Hij begreep niet waarom ze zo raar deed de afgelopen tijd en zei dat zij als zijn vriendin hem hoorde te steunen. ‘Wees volwassen en zeg me gewoon als je er geen zin meer in hebt.’ Mara wist niet wat ze moest zeggen. Ze had inderdaad geen zin meer, maar dat kwam niet door hem. Ze hield van hem, maar het kostte allemaal teveel energie. Aangezien Mara niets zei, hing Jordy op. Hij probeerde al dagen met haar te praten, maar kreeg amper reactie. Hij ging wel alleen naar dat diner. Mara ging weer verder met slapen en hoopte dat als ze wakker werd zij zich beter zou voelen.

Een paar uur later wordt ze wakker van hard geschreeuw en het geluid van glas dat kapot valt. Het is weer eens zover, haar moeder heeft het weer eens niet naar haar zin. Ze besluit om het te negeren totdat er glas tegen haar slaapkamerdeur word gegooid. Teringwijf, duivel, secreet, zijn een paar van de woorden die ze opvangt. Normaliter zou ze haar moeder kalmeren zoals ze altijd deed, maar ze had er geen energie voor. Ze had nergens meer energie voor. Daarom besloot ze het te laten gaan. Ze zal in de ochtend kijken of ze zin had om de boel op te ruimen.

De volgende ochtend liep Mara door het huis op zoek naar haar moeder. Ze vond haar in de badkamer met haar polsen doorgesneden. Ze was koud en had geen hartslag meer. Mara kon er echter niet om huilen. Haar depressieve moeder lag er voor het eerst in jaren vredig bij. Zo vredig… ze werd er bijna jaloers op.

De dag erna stond Jordy voor Mara haar huis met een bos bloemen. Hij had een week vrij genomen. Hij had de afgelopen tijd veel gewerkt en merkte dat er iets niet goed ging met zijn vriendin, dus daar ging hij nu al zijn tijd aan besteden. Na een kwartier aanbellen en wachten, besloot hij om zelf naar binnen te gaan met de sleutel die Mara hem ooit had gegeven. ‘Alleen in geval van nood’ had ze gezegd. Ja, dit was een noodgeval vond hij. Toen hij het huis binnenstapte lag alles overhoop en lag er overal glas. In paniek rende hij naar haar kamer en vond Mara vredig liggend in haar bed. Op haar nachtkastje lag een envelop met zijn naam erop. ‘Je verdient beter… het spijt me’, waren de woorden die hij las door zijn tranen heen. Hij haalde de verlovingsring uit zijn zak die hij had gekocht en schoof deze om Mara haar ijskoude vinger. ‘Het spijt mij’, zei hij, het spijt mij…