Yesss weer een 8 voor wiskunde! Het was Jos tot nu toe gelukt om het hele schooljaar alleen maar 8’en te halen en hoger. Hij was de slimste van de klas, de meeste atletische van de klas en een van de populairste jongens van de school. Iedereen keek naar hem op en wilde zoals hem zijn.
Jos had het geluk dat hij sportief was aangelegd en goed was in voetbal, basketbal, hockey, honkbal en ga zo maar door. Wat niemand echter wist, is dat hij heel hard moest studeren om deze hoge cijfers te halen. Zoveel tijd dat hij deze amper kon besteden aan vrienden en vriendinnetjes, ondanks dat er zoveel meisjes op school hem leuk vonden. Maar tijd besteden aan meisjes op die manier vond hij zonde van zijn tijd. En met de druk van zijn ouders durfde hij het ook niet om te proberen er tijd voor vrij te maken. Hij moest hoge cijfers halen, anders zouden ze zijn vervolgopleiding en toekomst niet betalen en dan was hij de teleurstelling van de familie. Iedereen in zijn familie had op de universiteit gezeten en was cum laude afgestudeerd. Iedereen had een goede baan+rijkdom en dit werd ook van Jos verwacht. Dus ja een vriendin hebben was niet eens een optie. Het was al moeilijk genoeg om op te letten in de klas en tegelijkertijd te doen alsof het hem niets kon schelen, om daartussen ook nog is grapjes maken zodat iedereen hem leuk vond en naast school zoveel tijd te besteden aan zijn huiswerk omdat hij bijvoorbeeld super slecht in wiskunde was. Om niet te laten merken dat hij met veel vakken moeite had, moest hij in zijn vrije tijd ook weleens afspreken met vrienden uit zijn klas. Gelukkig kon hij dit vaak afzeggen, omdat hij zoveel moest voetballen in de week. Hij was goed in voetbal, maar mocht van zijn ouders daar geen carrière van maken want ‘voetballers zijn domme mensen zonder educatie’.
Jos had het zwaar. Populair zijn en veel leren en sporten vergden veel energie van hem. Daarom was hij even opgelucht toen er een nieuwe jongen in de klas kwam.
Robertico heette hij en hij kwam van Curaçao. Hij was net in Nederland komen wonen om hier naar school te kunnen gaan en zo een betere toekomst te kunnen bouwen. Hij had een enorme achterstand, maar hij was erg gemotiveerd en grappig. Zo grappig dat de hele klas veel aandacht voor hem had en minder voor Jos. Jos vond het fijn, nu kon hij tenminste goed opletten in de les en hoefde hij thuis minder te leren en kon hij meer slapen. Na een aantal weken kwam hij erachter dat Robertico niet alleen grappig was, maar ook heel atletisch en slim. Hij had een 9,5 voor wiskunde gehaald en Jos een 8,3. ‘Ik dacht dat je nooit dit soort wiskunde had gehad?’ zei Jos tegen hem. ‘Ja klopt, maar het is best wel makkelijk vind je niet’, beantwoorde Robertico. Jos schrok van zijn antwoord. Hij had dit nog nooit gehad en vond het makkelijk… wat als hij slimmer was dan hem?
Robertico was inderdaad slimmer dan hem. Hij haalde alleen maar 8’en en hoger voor wiskunde, geschiedenis, scheikunde, Duits, Engels en eigenlijk alle vakken die er nog waren. Daarnaast hoorde Jos dat Robertico na school veel met zijn klasgenoten chillde en pas laat naar huis ging en hij beoefende geen enkele sport naast school. Wat hij raar vond, want tijdens gym was Robertico ook sneller dan hem en Jos was niet meer de eerste keus als er partijen werden gekozen. Er werd nu altijd als eerst voor Robertico gekozen. Door al deze dingen raakte Jos steeds meer in paniek. Hij was niet meer nummer 1 van zijn klas, wat als zijn ouders hierachter kwamen? Waarom had die klote Antilliaan het zo makkelijk en waarom moest hij zoveel vrije tijd opgeven om zulke hoge cijfers te scoren? Het was niet eerlijk! Hij was in Nederland geboren en was vanaf het begin af aan naar school gegaan, hij hoorde het zo makkelijk te hebben!! Jos besloot hierom om veel met Robertico op te trekken. Misschien kon hij wel een stukje van zijn talent meepikken.
Maar hoe meer Jos met Robertico omging, hoe meer frustraties hij kreeg. Hij liep altijd een stapje achter en had de grootste moeite om bij te benen. Jos bedacht daarom om langs zijn buurmeisje te gaan die al heel lang depressief was. Zijn buurmeisje kreeg pillen die haar vrolijker moesten maken. Als een vrolijk mens die pillen zou slikken zou het dan andersom werken? Hij ging het maar gewoon proberen. Wekenlang stal Jos pillen van zijn buurmeisje, maalde het thuis fijn en vond altijd wel een manier om elke keer een dosering te gooien in Robertico zijn drankjes. Ze waren namelijk praktisch beste vrienden nu en spendeerden veel tijd samen.
Aan het begin merkte Jos niet zoveel verschil maar na een aantal weken begon Robertico te veranderen. Hij was meer chagrijnig, had weinig motivatie, vond school stom en zijn cijfers werden steeds lager. Op een gegeven moment haalde hij zelfs onvoldoendes. Nederland maakte hem depressief zei hij, hij wilde terug naar Curaçao waar de zon altijd scheen.
Langzaam begon iedereen op school zich zorgen te maken om Robertico, hij was niet meer de jongen die hij eerst was. Hij maakte veel ruzie, kwam op een gegeven moment amper nog naar school en had een keer zelfs Jos geslagen toen hij boos was. Jos had Robertico vergeven voor zijn uitbarsting, want dat doe je als je vrienden bent zei hij. Jos kon het allemaal niet schelen hoe Robertico zich gedroeg. Hij was weer nummer 1 van zijn klas en zijn ouders hadden niets gemerkt van zijn ‘faalfase’. Ondanks dat Jos zijn oude plek weer terug had, bleef hij wel doorgaan met het drogeren van Robertico. Hij wilde natuurlijk niet het risico nemen om weer 2e keus te worden.
Na een halfjaar besloot de moeder van Robertico hem weer mee te nemen naar Curacao. Aangezien dat de plek was waar Robertico alleen nog maar over kon praten. Nederland zou zijn dood worden en hier scheen de zon niet, was een zin die Robertico regelmatig herhaalde. Ondanks dat Robertico de laatste tijd amper nog naar school ging, besloot de klas om wel een afscheidsfeestje te geven voor hem. Robertico bleef helaas maar 5 minuten en zei dat het hele feestje en iedereen hem niet boeide. Iedereen was teleurgesteld, maar realiseerden maar al te goed dat Robertico zichzelf niet meer was.
Twee dagen na het feestje vloog Robertico naar Curacao en nam hij afscheid van Jos. ‘Dankjewel Jos, je bent de beste vriend in Nederland die ik ooit heb gehad.’ Toen Jos hem uitzwaaide moest hij lachen. Hij was eindelijk van Robertico af en wist nu zeker dat hij de slimste was. Robertico zou nooit het plan kunnen uitvoeren wat Jos had uitgevoerd en het was het bewijs dat Jos intelligenter was dan hem. Als Robertico echt zo slim was geweest, had hij zich niet weg laten jagen!
Nadat hij het vliegtuig weg zag vliegen ging Jos eindelijk met een gerust hart naar huis. Alles was weer zoals het hoorde te zijn en er was niemand meer die hem in de weg liep. Niemand maar dan ook niemand zou Jos van de eerste plaats af kunnen stoten en al helemaal niet zo’n kut Antilliaan als Robertico.