Weer schrok ze wakker badend in het zweet en met steken in haar borst. Vermoeid, verdrietig maar tegelijkertijd ook ontzettend boos op haar zelf. Al weken was dit aan de gang en zij had geen normale nachtrust. Ook voelde haar dagelijkse leven vol met stress.
Was zij echt zo hopeloos of had ze gewoon teveel Disney films gekeken vroeger? Vol van frustratie kreeg ze weer een huil bui. Het verbaasde haar dat ze überhaupt nog tranen had… Hoelang moest dit nog doorgaan? Ze kon er ook met niemand over praten, want niemand begreep haar verdriet. ‘Er zijn zoveel vissen in de zee’, zeiden haar vriendinnen, maar daar ging het toch helemaal niet om.
Zij weet niet of het aan haar opvoeding lag, aan de enorme oneindige liefde tussen haar ouders, of dat het echt aan de Disney films lag waar zij al vanaf kleins af aan fan van was. Ze was opgegroeid met het idee dat ware liefde echt bestond en haar hart was gebroken, omdat het steeds minder waar leek te zijn.
Dit baseerde zij niet alleen op eigen ervaring maar dit zag zij ook als zij keek naar iedereen om haar heen. Liefde en relaties zijn niet meer voor de lange termijn, alles was kort en diepgang was niet te vinden. Zelf had zij nu 3 relaties achter de rug. Haar eerste vriendje was een jeugdliefde, dat kon je niet echt serieus noemen eigenlijk. Zij was met hem in haar middelbare schooltijd, maar toen zij ging studeren merkte zij dat ze te verschillend waren. Haar tweede vriendje was een pathologische leugenaar en ging vreemd tot de max. Een award verdiende hij zeker voor zijn acteer skills. Haar derde vriendje wilde het vooral oppervlakkig en simpel houden, zoals iedereen tegenwoordig. Hoe meer zij erover nadacht, hoe meer haar hart brak in duizend stukjes.
Waar was haar soulmate waar zij zo heilig in geloofde. Haar soulmate die samen met haar een bestaan wilde opbouwen, waarmee zij samen zou staan als een sterk team tot het bittere eind. De meeste om haar heen geloofde niet in soulmates en moesten altijd een beetje lachen om wat zij zei. ‘Waarom zou je heel je leven met een persoon zijn, dat is toch super saai en uiteindelijk heb je alles van elkaar gezien, is het niet een beetje ouderwets?’, zei haar vriendin.
Was zij dan echt de enige die er nog zo over dacht. Het was toch een mooie gedachte, samen met iemand een leven leiden, twee personen die gemaakt voor elkaar zijn. Waarom was het voor iedereen zo fijn om het oppervlakkig te houden en waarom werd zij voor gek verklaard? Waarom was het raar als je diep wilde kijken in iemands ziel en diep verbonden wilde zijn met iemand anders. Natuurlijk wist zij dat hoe langer je met iemand samen bent, dat het soms ook heel vervelend en zwaar kan worden. Maar dat is het toch waard?
Men wilde geen diepgang meer, zo leek het. Kort, simpel, oppervlakkig en vooral niet gecompliceerd was de eis. Haar hart huilde steeds harder. Zij wist echter niet beter dan het geloven in een soulmate voor het leven waar zij gelukkig mee kon worden. Gelovend in ware liefde, verbonden energieën en klikkende zielen. Met wie zij al haar lief en leed kon delen en iemand die haar net zo goed begreep als zij hem. Zij wilde niet van de een naar de ander, zij wilde oneindige, ware, onvoorwaardelijke liefde. Echter, nu zij ouder werd en merkte dat dit niet bestond, waar leefde zij dan nog voor? Het leven was toch niets waard als je voor altijd alleen bleef met tijdelijke, zinloze opvullingen.
Met deze verdrietige en deprimerende gedachte zette zij steeds moeizamer haar leven voort. Zinkend in haar eigen denkwereld en uiteindelijk verdronken in de realiteit.