13/06/18
Na een dagje te hebben rondgelopen in Lima, pakte ik ‘s ochtend de bus richting Huacachina, de laatste oase in Amerika. Ik was erg benieuwd naar de oase, maar vond het voornamelijk leuk om Loes weer te zien. Zij kwam ook naar Huacachina en we zouden samen 3 daagjes relaxen in de woestijn.
Toen de bus aankwam op het station in Ica zag ik Loes niet staan, dus ik haalde eerst mijn koffer op. Toen ik eenmaal mijn koffer had en mij omdraaide hield mijn zoektocht direct op. Daar stond mijn vriendinnetje Loes, mijn backpack die ik al zolang niet had gezien. Aan de ene kant voelde het heel onwerkelijk om haar te zien op een busstation in Peru, maar aan de andere kant voelde dit ook heel normaal. Het voelde alsof ik haar gisteren nog had gezien, alleen huilde ik wel heel veel voor iemand die haar vriendin gisteren nog had gezien.
We stapten samen de taxi in en daar gingen we, samen naar Huacachina.
In Huacachina hadden we een geweldige 3 dagen. We hebben genoten van de oase, hebben gesand-board en zijn met een buggy door de woestijn gegaan. Het was geweldig en prima te doen. Aangezien het nu winter is in Peru, was het gelukkig niet warmer dan 24 graden en dat was al warm zat.
Wat wel heel bizar was, is dat wanneer je de zandberg opklimt naast Huacachina en de top bereikt je ook uitkijkt over een enorme sloppenwijk. Het contrast is bizar. Op zo’n moment realiseer je je heel goed hoe prachtig Peru is, maar ook hoe arm en het maakte mij best verdrietig maar tegelijkertijd ook dankbaar.
Dankbaar voor het leven dat ik heb, dankbaar dat ik zo’n reis kan en mag doen en blij dat zo een reis je weer nieuwe inzichten geeft. Volgende stop – Arequipa.
