11/06/18
Mijn koffer is ingepakt. Ik heb heel weinig meegenomen voor mijn doen, niet dat ik veel ruimte had door al die blokken kaas voor Loes. Ik heb Loes inmiddels al 8 maanden niet gezien en ik vlieg vandaag haar kant op, onderweg naar het wonderbaarlijke Peru. Ik vind het stiekem heel spannend. Vorig jaar was mijn voornemen dat ik in mei 2018 vloeiend Spaans kon, natuurlijk heb ik gefaald waardoor ik wat zenuwachtiger ben. Al is Peru meer ontwikkelt dan Cuba en kan ik wel de basis Spaans, dus ik moet me niet druk maken. Uiteindelijk heb ik Cuba ook overleefd en toen was ik helemaal alleen.
Maar goed, eerst maar daar komen. Natuurlijk ben ik zoals altijd super traag en had ik bijna mijn trein gemist. De conducteur floot al en ik stond nog op het perron met mijn koffer. Gelukkig waren er 2 lieve mannen die riepen ‘ spring de trein in, wij doen die koffer wel!’ Ik sprong de trein in zonder aarzel en toen ik omkeek waren ze er inderdaad niet vandoor gegaan met mijn koffer en stond mijn koffer netjes achter mij. Dankjewel!
Aangekomen op Schiphol was het super druk, ging ik natuurlijk in de verkeerde rij staan EN had ik overgewicht (dankjewel Loes) waardoor ik natuurlijk veel later aankwam bij de gate dan de bedoeling was. Ook wilde ik nog een blush halen 20 min voor mijn vlucht, waardoor het meisje van de winkel moest rennen naar een andere winkel omdat zij mijn blush niet meer op voorraad hadden. Ik had nog 10 min om mijn vlucht te halen en toen mijn blush eenmaal was gearriveerd en afgerekend begon ik ook te rennen. Eenmaal aangekomen bij de gate zag ik dat er vertraging was met boarden gelukkig. Ondanks dat ik flink aan het transpireren was van de sprint, was ik uiteindelijk ruim op tijd!
Eenmaal gesetteld in het vliegtuig, kreeg ik gelukkig een heerlijk plastic kippetje als maaltijd, want ik had nog niet ontbeten. Peru here I come.