Jeetje, wat duurt dat lang. Het voelde zeker alsof ze 10 minuten geleden al op de liftknop had gedrukt. Ze werd er zenuwachtig van… Ah gelukkig daar was de lift al. Twaalf verdiepingen omhoog in de vroege ochtend met nietszeggende collega’s had ze namelijk geen zin in. Toen de deuren sloten van de liftdeuren schoot er een hand tussen, waardoor de deur weer open ging. Fijn, het was haar favoriete collega Aafje. ‘Goedemorgen’, goedemorgen.
Eerste verdieping, tweede verdieping, derde verdieping, ‘is het al vrijdag?’ zegt Aafje giechelend. Tot 10 tellen dacht ze in zichzelf. Het irriteerde haar sowieso dat ze bijna elke ochtend met Aafje in de lift stond, ongeacht hoe laat ze begon. Maar ook elke maandag als ze met haar in de lift stond werd de ‘is het al vrijdag’ opmerking gemaakt. Had ze echt niet door dat ze dit al een jaar zegt op ELKE maandag?
Eenmaal op de 12e verdieping aangekomen, pakte ze haar spullen en begon ze met werken. Het koffie ochtend ritueeltje was begonnen zag ze. De meeste van haar collega’s gingen eerst een halfuur kletsen voordat zij aan de slag gingen, maar ze voelde er zelf niet zoveel voor. Sowieso liep ze altijd over in het werk en hoe eerder zij begon hoe eerder zij klaar was. Ze had een administratieve functie, het was niet uitdagend, maar er was altijd iets te doen (te veel eigenlijk) en het betaalde super goed. Als zij ging solliciteren voor een sales functies, wat zij eigenlijk wilde, ging ze er al snel 600 euro op achteruit. Geld is wat haar hier hield, maar veel plezier had ze niet in haar werk. Ze leerde amper nieuwe dingen en bij haar collega’s paste ze ook niet echt. Ze hadden niet dezelfde humor… ofzoiets.
Elke dag als zij zich weer klaarmaakte voor werk, vroeg ze zich hetzelfde af. Was dit het nou? Is dit waar ik als mens voor leef? Werken op een plek wat je niet zo leuk vindt, maar waar je wel je rekeningen van kan betalen. Ergens werken, waar je het niet zo leuk vindt, maar omdat het prima verdient kun je toch met regelmaat een goede vakantie pakken en daarmee vervolgens opladen, om vervolgens weer terug te gaan naar je baan die je eigenlijk leeg zoog?
Ze zuchtte diep en liep naar de printer om alle shitload aan opdrachten te printen. Ja, helaas was het bedrijf waarvoor zij werkte nog niet zo digitaal. Toen ze bij de printer aankwam, was Freek aan het printen. Hij was vrolijk aan het fluiten. Zij moest zelf weer gapen, waarop hij zei, ‘betrapt!’ en hij schaterde het uit. Ze gaf hem de beste glimlach die zij op dat moment kwijt kon. Freek zei dit elke keer wanneer zij moest gapen, ook al was dit vijf keer per dag, elke dag opnieuw. Hij bleef het grappig vinden, of hij had niet door dat hij altijd hetzelfde grapje maakte, ze wist het niet zeker. Toen zijn printopdracht klaar was, pakte Freek zijn printjes in een soort van haast en zei ‘excuus, excuus, je kunt hoor’, alsof ze al heel lang aan het wachten was. Dit deed hij ook elke moment van de dag als ze hem bij de printer tegenkwam. Aghja…
Gelukkig ging de tijd snel vandaag en was het zo 17:00. Toen ze onderweg was naar de uitgang riep Freek: FIJN WEEKEND IEDEREEN!’ de gehele afdeling reageerde verontwaardigd. Fijn weekend, het is maandag?! Freek vond het geweldig. Hij maakte duidelijk dat het een grapje was en dat hij zich heus wel realiseerde dat het pas maandag was, maar was het maar vrijdag hé jongens!
Had niemand door dat hij dit wekelijks zei op de maandag of de dinsdag? Agh, Freek was duidelijk de leukste thuis, of op het werk?
Toen ze naar huis liep, begon ze weer na te denken. Zou zij ook zo worden als ze hier jaren bleef werken? Elke dag dezelfde werkzaamheden doen, dezelfde grapjes maken, dezelfde tijden koffie drinken, elke dag hetzelfde rondje herhalen? We zijn natuurlijk gewoontedieren, maar is dit het echt?
De rest van de week ging het hetzelfde. Op dinsdag was het nog steeds geen vrijdag volgens sommige collega’s en op vrijdag was het ‘voor je het weet weer maandag’. Het kwam er eigenlijk op neer dat haar collega’s altijd eigenlijk de hele week naar het weekend uitkeken, zoveel ‘grapjes’ werden erover gemaakt. Was dit haar toekomstbeeld? Horen we doordeweeks ons leven te haten en naar het weekend toe te leven, om vervolgens op zondagavond te balen dat het alweer bijna maandagochtend is om vervolgens weer naar het weekend toe te leven, wat eigenlijk ook niet zo’n spektakel is?
Elke dag zei ze tegen zichzelf dat het oké was en dat zij gewoon overdreef, zo erg was het allemaal niet. Totdat ze op een maandagochtend met een onbekende collega in de lift stond die zei,’ nog even en dan is het vrijdag.’ De opmerking werd gevolgd door gegrinnik. Ze kon haar ogen en oren niet geloven. Dit was geen Aafje en het was een collega die zeker niet ouder was dan 25 jaar. Dit was zijzelf, maar waarschijnlijk een paar maanden verder. Toen de collega uit de lift stapte, drukte zij zelf weer op ‘0’ en ging naar huis.
Thuis aangekomen schreef zij haar ontslagbrief en belde zij haar manager. Zij kon niet langer door en dit was de beste beslissing voor haar, zij wist het zeker, zij moest wel. Ze moest haar leven veranderen.
De paar maanden die erna volgden waren zwaar. Zij kon geen baan vinden die haar gelukkig maakte en ze wilde niet weer in dezelfde situatie komen. Haar spaargeld raakte langzaam op en ze raakte steeds meer ten einde raad. Haar omgeving zei dat ze dom was geweest om haar baan zomaar op te geven, maar voor haar was het niet zomaar, het voelde voor haar niet als een keus. De dagen werden steeds langer en leger. Ze paste voor haar gevoel nergens meer en ze paste bij geen enkele baan. Ze wist niet meer hoe ze moest overleven, dus stopte zij er maar mee.
Op maandag nam zij ontslag van haar werk en 4 maanden later op de vrijdag nam zij ontslag van het leven. Als zij zelfs niet kon bijkomen in het weekend van de dagelijkse sleur, wat was er dan nog…