‘’Ze appt me weer…’’, ziet ze staan op het scherm van haar telefoon. Ze opent het bericht en ziet allemaal print screens die haar broer naar haar heeft gestuurd. Terwijl ze de afbeeldingen bekijkt, breekt haar hart een beetje. Haar broer heeft een jaar lang met een meisje ge-date en hij was echt gek op haar. Het meisje wist alleen niet goed wat ze wilde en was zo vaag elke keer dat hij het heeft afgekapt voor zijn eigen bestwil. Echter zoekt dit meisje soms toch nog zijn aandacht en dit was voorheen oké, alleen nu heeft hij een vriendin en merkt ze dat hij er erg door de war van raakt. Net als ze hem een berichtje wilt sturen, belt hij haar.
‘Dit is toch raar, ze zegt dat ze me mist.’ ‘Heb je gezegd dat je een vriendin hebt Robin?’ vraagt zijn zusje. Hij zegt dat ze het weet en dat hij hier een beetje geïrriteerd van raakt. Waarop zijn zusje hem vraagt; ‘Waarom ben je met Elize als dit je nog zoveel doet? Het maakt duidelijk iets bij je los.’ Robin legt uit dat Elize goed voor hem is en dat het een ontzettende lieve meid is en dat hij precies weet wat hij aan haar heeft. Haar hart brak weer een beetje, omdat dit niet de eerste keer is dat ze dit heeft gehoord. Haar broer settelt voor een vrouw, omdat ze goed voor hem is… niet omdat hij verliefd op haar is. Op het moment dat ze vraagt of zijn vriendin dat weet, zegt hij van wel. ‘Maar worden we nog wel echt verliefd als we ouder worden?’ vraagt hij dan. Ze vindt dit zelf een domme vraag, aangezien hij vorig jaar nog stapel was op de chick die hem nu appt. ‘Ohja’… hij zucht diep.
‘Ik ben al 34 Aisha, ik wil op een dag ook kinderen.’ ‘Dus ga je een toekomst bouwen met iemand waar je niet die gevoelens voor hebt, maar omdat zij goed is voor je… that’s it?’ Aisha wordt er een beetje boos van. Ze snapt het wel, maar het slaat eigenlijk nergens op. Een andere goede vriend van haar doet dit ook en ze komt er nu eigenlijk achter dat ze zelf ook langzaam die kant op gaat, alleen zit zij nog in de ‘’beginfase’’. Vorige week was ze op een festival en toen heeft ze een jongen haar nummer gegeven, omdat hij aardig was. Ze vond hem verder niet aantrekkelijk en ze zag niets in hem, maar hij was beleefd, aardig en netjes. Dat is de beginfase dacht ze, van de fase die haar broer nu doorgaat.
Wat is het met mensen dat we het onszelf allemaal zo moeilijk moeten maken? Al haar vrienden die 30+ zijn settelen voor iemand die goed voor hun is, maar waar ze niet verliefd op zijn, want ja… ‘ik wil niet altijd alleen blijven en wil nu ook niet de hele tijd alleen zijn.’ En ze zijn wel verliefd geweest, maar bij de meeste is hun hart zo gebroken dat ze nu gewoon gaan voor safe. Maak je jezelf dan wel echt gelukkig? Vroeg ze zich vaak af. Is dit ook wat haar te wachten stond? Moest zij ook voor iemand gaan waarvan ze wist dat ze hem kon vertrouwen, iemand die loyaal was en zijn afspraken nakwam, maar waar ze niet verliefd op was?
Mensen zijn inderdaad niet gebouwd om alleen te zijn, maar zijn we dan gebouwd om onszelf echte liefde te ontnemen? Ze wist er zelf ook niet teveel vanaf, want ze was zelf al 5 jaar vrijgezel, maar dat komt omdat ze gewoon aan het wachten was tot ze weer echt verliefd werd. Of is ‘liefde’ overrated?
Als ze het erover heeft met haar vader is het gewoon anders. Hij vertelt elke keer in geuren en kleuren dat hij na het eerste gesprek met haar moeder hij wist dat hij voor altijd met haar wilde zijn. Hoe hij nog vaak over haar moeder praat en naar haar kijkt, zie je wel dat zij echt ‘de vrouw’ voor hem is en andersom trouwens ook hoor. Hij vertelt ook dat het ook vaak hard werken is geweest, maar dat het hem allemaal waard was samen met haar moeder.
Misschien is dit gewoon een andere generatie en alles is van haar generatie echt tijdelijk? Of zat zij gewoon in een verkeerde omgeving?
Ze wist wel dat het haar verdrietig maakte en er zelf steeds minder vertrouwen in kreeg. En ergens hoopte ze dat ze zich aanstelde en dat het allemaal wel meeviel. Alleen als ze het met iedereen het erover had, gaven ze haar vaak gelijk. Iedereen had altijd wel iemand op zijn of haar ‘reservebank’ die goed voor hun waren, maar hun niet dat speciale gevoel gaven, maar het is beter dan alleen zijn.
‘’We accepteren de liefde die we denken te verdienen’’. Denken we dan allemaal te min over onszelf en dat we het niet verdienen om echt verliefd te zijn?
______
Pictures by: Sara Louna