Op 18 juli had ik een afspraak met Jeroen gemaakt om mee te vliegen in zijn mini vliegtuigje. In eerste instantie had ik deze vlucht eerst cadeau gegeven aan een goede vriend, maar hij was te laf om deze ervaring aan te nemen dus ging ik zelf de uitdaging aan.
Ik wist niet wat mij te wachten stond. Laatst had ik ontdekt dat ik geen hoogtevrees had, dus dat was goed. Maar bij iedereen wanneer ik begon over dat kleine vliegtuigje, scheten de meesten in hun broek.
Aangekomen bij vliegschool Hilversum, liet Jeroen zijn mini vliegtuigje zien. ‘Ik verplaats hem even hoor’ en hij duwde het vliegtuigje zo over de grond en het rolde een paar meter verder. Het leek net speelgoed, maar het maakte me niet bang. Ergens vond ik het nog spannender, maar ik ben altijd zo’n retard die kickt op dingen die gevaarlijk lijken.
Eenmaal in het vliegtuig geklommen, waren we ready voor take off. Ik begon als een gek te zweten. Niet vanwege de zenuwen, maar het was super warm die dag en binnen voelde het als 30 graden.
Ik had het amper door en we waren al opgestegen, dat ding woog inderdaad niets EN het was alles behalve eng. Het was prachtig! We vlogen vanaf Hilversum naar Rotterdam, over mijn ouders huis en natuurlijk zochten we mijn eigen huis op. Het was zo anders om alles vanaf boven te zien en soms had ik dan ook niet door waar we precies waren. We zijn over de Erasmusbrug gevlogen en natuurlijk over de Kuip. Niet dat voetbal mij iets interesseert, maar dat hoort er wel bij als je over Rotterdam vliegt.
Het allerleukste was toen ik zelf mocht sturen. Ik vond het super spannend, maar vond het wel zwaar. Bij de kleinste beweging ging dat vliegtuigje al met je mee, want jeetje, wat was dat ding licht. Met alle kracht die ik had, hield ik de stuurknuppel (?) vast en het voelde alsof ik in de sportschool stond en flink mijn armen aan het trainen was. Daarnaast voelde je de windstoten letterlijk tegen het vliegtuigje aankomen en uiteindelijk werd ik dan ook super misselijk. Ik liet Jeroen niets merken, want ‘ik kon dit’. Dat is wat ik tegen mezelf zei, misselijkheid zou mijn vlucht absoluut niet verpesten.
Toen mijn misselijkheid een beetje wegtrok en Jeroen gelukkig niets had gemerkt, vond hij het leuk om een paar keer steil naar beneden te vliegen. Inderdaad, ook iets wat je verschrikkelijk in je buik voelt, maar goed, nieuwe ervaringen zijn leuk zei ik tegen mezelf. Ook al was het een verschrikkelijk gevoel, Jeroen vond het grappig en ik ook… toen het voorbij was natuurlijk.
Waarom ik dit ben gaan doen? Naast het feit dat ik het eerst cadeau had gegeven natuurlijk, was ik altijd van plan om het zelf ook te doen. Het is iets wat je niet snel doet en ik geloof dat nieuwe ervaringen goed voor je zijn. Toen ik na het vliegen uitstapte dacht ik zelfs; zal ik mijn vliegbrevet halen?
Daarnaast geloof ik niet dat toeval bestaat, zoom maar eens in op de foto van mijn huis. Dan zie je dat mijn zus buiten staat, terwijl zij niet wist dat wij daar op dat moment vlogen. Toeval?
*mocht je trouwens ook een keer willen vliegen, dan kun je Jeroen gewoon een berichtje sturen om te vragen of je een keertje mee kunt.