22/06/18
Na de meest verschrikkelijke taxirit in mijn leven, zette Loes mij op de trein. Het was een emotioneel moment.
Vanaf Cusco werd ik afgezet in Ollantaytambo om daar de trein te pakken naar Machu Picchu. Loes de schat die ze is, ging helemaal met mij mee om mij uit te zwaaien en wat was ik blij dat ze dat had gedaan.
Heb je dat wel eens, dat je iemand ontmoet en die heeft zo’n nare energie dat je er helemaal eng van wordt? Dat hadden wij dus. De man die ons bracht was raar, vertelde overdreven gestoorde verhalen en droeg iets met zich mee waar we eigenlijk heel bang van werden. Dan heb ik het natuurlijk over zijn energie, hij droeg geen wapens of drugs bij zich don’t worry ;).
Maar goed, focus op het positieve! Loes zette mij op de trein, waarbij ik natuurlijk even flink moest huilen. Voor sommigen vast moeilijk te geloven, maar ik ben een super emotioneel wezen. Zo huilde ik bijvoorbeeld ook heel hard toen Bolt zijn baasje terugvond (en als je niet weet wie Bolt is, schaam je).
Dat terzijde. Ik pakte de trein, zwaaide naar Loes en zat in een prachtige trein met schreeuwende Amerikaanse kinderen.
Naast het feit dat ik helaas in een coupé zat met alleen maar luidruchtige pubers was het landschap prachtig waar we doorheen reden. De trein had glazen ramen aan de bovenkant, dus je kon alles goed zien. Ik vermaakte me prima, totdat het donker werd natuurlijk.
Aangekomen in Aguas Calientes of Machu Picchu Pueblo, hoe je het ook noemen wil, ging ik op zoek naar mijn hotel. Het was een hel, dit was de meest verschrikkelijke stad/dorp/verschrikking waar ik ooit was geweest. Alles was commercieel en je kon geen stap zetten zonder dat er iemand aan je trok die wilde dat je iets zou kopen, eten of doneren. Vol irritatie vond ik dan ook mijn hotel en ik ben vroeg mijn bed in gedoken. Ik wilde namelijk gaan lopen naar Machu Picchu en het zien als het nog leeg was om 6 uur ’s ochtends.
Om 4 uur ging mijn wekker en om half 5 verliet ik het hotel en begon ik met lopen. Langs het water, langs de rij waar iedereen op de bus stond te wachten en vervolgens in het donker waar geen lichten waren. Gelukkig had ik de nachtlamp van Loes. Ik was er bijna, ik wist dat ik een brug over moest en dan zou beginnen met klimmen.
Toen ik aankwam, raakte ik compleet in de war. Er stond een rij van mensen en iedereen werd tegengehouden. Blijkbaar mocht je pas de brug over vanaf 05:00, wat een onzin! Ik was woedend en eigenlijk was de hele rij woedend. Het was iets meer dan een uur naar boven lopen was mij verteld dus hoe moest ik dat in hemelsnaam redden? Ik heb de foto’s en filmpjes gezien van Machu Picchu die vol staat met duizenden toeristen, ik was vroeg opgestaan om dit te voorkomen. Om 05:00 lieten ze een voor een iedereen door. Ik stond natuurlijk niet voorin de rij, dus mijn reis naar boven startte om 05:20. Ik was boos, maar vastberaden.
Al bij de eerste trap dacht ik, waar ben ik in *&$@# aan begonnen. Gewoon een heuvel omhoog lopen was voor mij te doen, maar deze steile trappen waren best vermoeiend, ondanks dat ik best een goede conditie heb.
Natuurlijk was ik ook zo’n sukkel die veel te veel onnodige dingen in haar rugzak had gedaan, dus die was ook best zwaar. Ook was ik heel dik aangekleed, want het was in de ochtend natuurlijk gewoon koud. Maar goed, hoe meer ik omhoog klom, hoe zwaarder het werd en hoe steeds meer lagen uit gingen. Uiteindelijk liep ik alleen nog in mijn hemdje en met mijn handdoek die het zweet nog net kon opvangen.
Toen het langzaam licht werd, nam ik even een pauze om te genieten van het uitzicht. De ochtendschemering was prachtig, maar ik was van binnen wel aan het huilen, want volgens mij was ik er nog lang niet. De bussen waren inmiddels al aan het rijden en ik was zeker dat ik 06:00 niet zou redden en in een overvol Machu Picchu zou komen te staan. Ik wilde sneller naar boven, maar ik was moe, doorweekt en mijn water was bijna op.
Ik ging op een steen zitten, ik durfde niet te kijken hoe laat het was, ik was waarschijnlijk voor niets zo vroeg opgestaan. Een man met een stok liep langs, ‘Keep on going, we’re almost there, just 5 more minutes!’ Ik was verbaasd, echt waar? Ik stond op en ging de man achterna. Na 4 trappen kwam ik dan ook eindelijk aan bij de ingang van Machu Picchu en ik kon wel janken van blijdschap. Ik voelde een hand op me schouder ‘you did good’, het was de man die mij op het laatste moment nog had gemotiveerd. ‘Thank you!’
Het was 06:05, dus ik rende naar de ingang naar boven naar het uitkijkpunt. Trots was ik op mezelf, ik was in drie kwartier naar boven geklommen, maar moest nu weer een paar trappen op. Ik was voor mijn gevoel langzaam aan het sterven, want ik had geen water meer, maar toen ik boven kwam… het was prachtig! Er liepen nog maar drie mensen door Machu Picchu en het was een van de mooiste panorama’s die ik ooit had gezien.
Terwijl ik bijkwam en genoot van dit prachtige wonder, schoot mij ineens te binnen dat ik om 07:00 beneden moest staan; er was natuurlijk een tourguide die mij zou rondleiden. Natuurlijk was hij te laat, maar daardoor kon ik nog even water kopen.
De verhalen die de gids vertelde waren interessant, ik wist echt veel te weinig over de Inca’s. Bovendien was ik net op tijd hier gekomen. Machu Picchu is aan het zinken en volgend jaar wordt er al een gedeelte afgesloten en waarschijnlijk wordt de gehele plek binnen 40 jaar gesloten. Ja, ze gaan dan Machu Picchu dupliceren, omdat het zoveel geld opbrengt… mensen…
Maar goed, uiteindelijk ben ik tot 14:00 ’s middags in Machu Picchu gebleven, want mijn trein vertrok pas om 19:00. Na heel Machu Picchu te hebben doorgelopen, ben ik op een rand gaan zitten en heb ik genoten van het uitzicht en dit deed ik eigenlijk drie uur lang. Het was zo mooi en adembenemend en ja, waarschijnlijk kom ik hier nooit meer terug. We vergeten als mens te vaak hoe prachtig deze aardbol is…
Eenmaal terug in Aguas Calientes ging ik uitgebreid lunchen, las een boekje en heb rustig op de trein gewacht. Ik pakte de trein naar Ollantaytambo, pakte vanuit daar een busje naar Cusco en natuurlijk toen ik aankwam in Cusco stond mijn backpack Loes op mij te wachten. Deze dag voelde voor mij als een geluksdag.
