Op zaterdagochtend 05:00 haalde ik Sara op. We gingen de zonsopgang bekijken op de Veluwezoom. Rond deze tijd stond het gebied volop in de bloei en al 2 jaar zag ik natuurfotografen prachtige foto’s plaatsen, dus ik wilde het nu zelf van dichtbij zien.
Aangekomen was het heerlijk rustig. Het werd net licht en naast ons waren er alleen een paar natuurfotografen en een paar fietsers. Fris was het wel om 06:30 ’s ochtends, maar wij waren goed voorbereid met warme truien en dekentjes.
Het was een prachtige ochtend. Toen de zon opkwam, scheen deze als een gekleurde deken over de heidevelden heen. De velden kleurden roze, paars, groen en oranje en ik moest bekennen dat ik soms gewoon vergeet dat Nederland ook prachtig kan zijn. Door de droogte de afgelopen tijd, was het effect van de ochtenddauw en zonsopgang wel wat minder, maar het was nog steeds schitterend.
Toen de ochtendzon goed begon te schijnen, pakte Sara en ik onze spullen, legden alles in de auto en gingen wandelen door het gebied. We begonnen aan onze wandeltocht en kwamen als eerste tegen een hek aan waar op stond: ‘Waarschuwing, dieren in dit gebied kunnen onvoorspelbaar reageren, houd minimaal 25 meter afstand.’ Spannend! Sara en ik liepen vol enthousiasme door het hek en waren benieuwd wat we tegenkwamen.
We liepen steeds verder het bos in en het was helaas een rustige tocht. Mooi was het wel. De zonnestralen kwamen door de bomen heen, de bladeren kleurden in de zon en het rook heerlijk fris. Ik was een beetje teleurgesteld, totdat Sara ineens begon te fluisteren. ‘Celina, hoor je dat?’ Ik spitste mijn oren en probeerde te horen wat ze precies bedoelde. Het klonk als een dier en toen we de hoek omkwamen begonnen we beiden te glunderen. Daar stond een wild zwijn, eureka!
Ik pakte mijn camera en liep rustig op het zwijn af, ik wilde een close-up. Ik had tenslotte nog nooit een zwijn in het wild gezien. ‘Pas op he’, zei Sara en ik maakte een gebaar dat ze zich niet moest aanstellen. Het zwijn gaf ons geen aandacht dus ik zette steeds een stap dichterbij. Ik ging door mijn hurken om een goede foto te maken, totdat het zwijn zich omdraaide. Fuck… ze had kleintjes. Het zwijn werd dan ook snel agressief en twijfelde geen moment toen ze mij zag. ‘Ren Celina, Ren!’ riep Sara. Half hurkend en kruipend, rende ik richting Sara. Het zwijn kwam mij achterna en deze was best snel. Eenmaal bij Sara aangekomen, begon ook zij te rennen, blijkbaar gaf dat beest niet op. Terwijl we aan het huilen waren van het lachen en eigenlijk ook van angst, want dat beest had vlijmscherpe tanden, renden Saar en ik door het bos met een wild zwijn achter ons aan. Het duurde hooguit een paar minuten, maar het voelde als een eeuwigheid. In de verte zagen we het hek waar we als eerste doorheen waren gegaan, sprongen erover heen en voelde ons eindelijk veilig.
Het zwijn stopte eindelijk met de achtervolging, maar bleef mij wel nog even boos aankijken en liet mij weten dat ik dit niet nog een keer moest doen. ‘Celien, je bloedt’ en Saar wees naar mijn been. We moesten allebei weer huilen van het lachen en ik strompelde naar de auto. Ineens voelde ik mijn been kloppen en inmiddels zat mijn schoen ook onder het bloed. ‘’ Minimaal 25 meter afstand ‘’ stond op het bord, maar ik was zo’n idioot die daar niet naar had geluisterd.
Nadat ik de wond had schoongemaakt en ingebonden, gingen we lunchen in een restaurantje in de buurt. Toen we weer terugreden naar huis zette ik cruise control aan, zodat ik mijn been niet hoefde te belasten.
Je zal wel denken, wat een mongool ben je ook, dat je zo dichtbij een wild zwijn komt. Maar nee dat was ik niet. Eerlijk gezegd is het bovenstaande verhaal helemaal niet gebeurd en hebben we geen enkel wild beest gezien. Het was een prachtige, maar ‘’saaie’’ wandeling met insecten en mooie stukken natuur. Stiekem had ik gewild dat een zwijn mij had aangevallen. Klonk best avontuurlijk, vind je niet?
