Maandagochtend 05:30 gaat de wekker. Een nieuwe werkweek is aangebroken. Starten met een koude douche is altijd een goed begin van de dag. Terwijl hij aan het douchen is, hoort hij zijn vriendin naar beneden lopen en ontbijt maken. Hij vindt het fijn dat zij een standaard ochtend ritueel hebben. Ze wisten precies wat ze aan elkaar hadden. Klokslag kwart over 6, gaf hij zijn vriendin een kus en vertrok hij richting werk. Maandagochtend was hij er altijd vroeg en dan kon hij om 08:00 de weekbriefing geven aan zijn personeel.
De dag startte zoals de meeste maandagen. Alles verliep vlot en zijn werknemers deden wat hij van hun verwachtte en vaak meer dan dat. Om 17:00 sloot hij de deuren en ging hij richting de sportschool. Toen hij om 19:00 thuiskwam, had zijn vriendin het eten al klaar en spendeerden ze de avond samen op de bank.
Dinsdagochtend 07:00 ging de wekker. Zijn vriendin was vrij op de dinsdag, dus dit keer maakte hij ontbijt. Om 08:00 stapte hij de auto in naar werk en erna ging hij weer sporten. Bij thuiskomst had zijn lieftallige vriendin weer voor eten gezorgd en hadden ze samen een rustige avond.
Op de woensdag gingen hij en zijn vriendin na een lange werkdag altijd samen uit eten. Op donderdag werd er na het sporten meestal eten besteld en op de vrijdagavond ging hij meestal wat doen met zijn vrienden. Het weekend was altijd rustig. Soms pakten hij en zijn vrienden nog wel eens een feestje en als hij echt niets te doen had, ging hij nog wel eens sporten. Op de zondag aten ze regelmatig bij een van de schoonfamilies.
Toen hij op zondagavond in zijn bed kroop, keek hij terug op afgelopen week. Het was een normale stabiele week geweest en hij was dankbaar dat hij zo’n goed leven had. Toch?
Het was weer maandagochtend en de wekker ging weer om 05:30, dinsdag ging de wekker om 07:00 en de rest van de dagen ook. Voordat hij het wist, was het alweer weekend. Zo gingen eigenlijk de weken voorbij en hij werd er onrustig van. Of tenminste, hij voelde zich leeg, maar hij snapte het niet. Hij had een goed leven, een stabiel leven met regelmaat en mensen waarop hij kon bouwen. Hij had een geweldige vriendin en ze hadden vorig jaar samen een huis gekocht, alles was eigenlijk perfect. Zijn eigen bedrijf verliep goed, zo goed dat hij 2 maanden geleden zelfs een auto voor zijn vriendin had gekocht. Zo hoefde ze niet meer in die rammelkast te rijden. Was dit zijn biologische klok die zei dat het tijd was voor kinderen? Al wist hij zeker dat hij en zijn vriendin dit nog niet wilden, ze hadden hier duidelijke afspraken over. Of moesten ze gaan trouwen? Was het tijd voor een volgende stap?
Er gingen nog een paar weken voorbij, maar het voelde voor hem eigenlijk alsof hij elke week dezelfde week aan het herbeleven was en hij wist niet wat hij moest doen. Op een donderdagavond toen ze Chinees aan het eten waren, zei zijn vriendin plots, ‘ik heb het idee dat iets je dwars zit.’ Hij was heel lang stil en wist niet goed wat hij moest zeggen of hoe hij het überhaupt uit moest leggen.
‘Het voelt alsof ik in een waas leef’, hij schrok van zijn eigen woorden, maar zijn vriendin schrok er zo te zien niet van. Ze vroeg hem niet waar het vandaan kwam, maar zei; ‘misschien moet je iets doen wat je niet gewend bent?’
Die avond hadden hij en zijn vriendin een lang gesprek. Een gesprek dat doorging tot in 06:00 in de ochtend. Zijn vriendin was van mening dat hij iets moest doen, wat niet in zijn normale ritme past. Hij moest gaan ontdekken wat hem dwars zat en dat kan je niet uitvinden als je basically elke dag hetzelfde doet. ‘Misschien moeten we er gewoon even tussenuit?’ zei hij. ‘Als we nou 2 weken naar Thailand gaan, daar wilden we nog naar toe.’ Zijn vriendin gaf hem een knuffel en legde uit dat ze het graag had gewild, maar dat ze met haar werk de komende 2 maanden nergens heen kon. Hij begreep het en zei dat ze wel een reis zouden boeken wanneer zij haar project op werk had afgerond. ‘Misschien moet je alleen gaan Levi’, zei zijn vriendin.
Hij wist niet wat hij hoorde. Alleen op reis? Ze gingen altijd samen… zulke reizen maak je toch samen met je vriendin? Waarom wilde ze dat hij alleen ging? Hij werd boos en begon er dingen achter te zoeken. Er ontstond een flinke discussie en uiteindelijk viel het stil. De stilte werd gevuld door zijn vriendin ’s stem.
‘Je zegt tegen mij dat je gelukkig bent met je leven, maar dat je een leegte voelt. Die leegte zit in jou Levi, niet in ons. Je wilt naar Thailand, maar je moet je niet laten tegenhouden door mij, omdat ik voorlopig niet kan. Ja, we zijn een stel, maar dat betekent niet dat we alles als stel hoeven te doen. Ik definieer niet wie jij bent en andersom ook niet. Je bent een persoon op zichzelf en zonder mij ben jij nog steeds jij. Je moet je blijven ontwikkelen, zowel als koppel en als individu, maar je omschrijft jezelf alsof je stilstaat. Doe iets wat je nooit zal doen, zoals inderdaad alleen op reis gaan. Je doet altijd dingen die ‘normaal’ zijn en vaak houd ik ervan dat je zo voorspelbaar bent, maar zo te horen geeft het je niet genoeg voldoening. Doe iets wat niet voor de hand liggend is en ik steun je sowieso, ik vertrouw je.’
Een week later zette zijn vriendin hem af op Schiphol en stapte Levi het vliegtuig in. Hij ging niet naar Thailand, maar naar Colombia. Misschien kon hij zo makkelijk de Spaanse taal weer een beetje oppakken en Thailand wilde hij gewoon graag met zijn vriendin doen. Hij was heel zenuwachtig en het voelde onnatuurlijk dat hij in zijn eentje ging reizen, maar zijn vriendin had gelijk. Hij moest iets doen wat hij normaal niet zou doen.
In totaal was Levi 2 weken in Colombia. De eerste dagen voelde het heel ongemakkelijk, maar dit ging al snel voorbij. Hij bezocht steden zoals Bogota, San Gil en Cartagena. Hij ging paragliden, raften, bungeejumpen en nam verschillende salsalessen. Hij sprak veel met de lokale bevolking en vond het leuk om weer een andere taal te leren. Hij face timede elke dag met zijn vriendin en moest bekennen dat hij het jammer vond dat ze er niet bij was. Al vlogen de weken zo voorbij.
Toen hij weer op Schiphol aankwam en de gate uitstapte, was zijn vriendin op hem aan het wachten. Ze was prachtig! Hij was nog nooit zo blij geweest om haar te zien en tilde haar op in zijn vreugde. Hij wist nu zeker dat hij met haar zijn leven wilde spenderen. Hij wist nu dat zijn comfortzone te comfortabel was en dat al zijn dagelijkse routines voor gemak zorgde, maar niet voor zijn geluk. Hij moest zichzelf blijven confronteren met nieuwe informatie, ook al voelde het doodeng en even onnatuurlijk. Hij moest zich blijven ontwikkelen naast de dagelijkse routines en hij was dankbaar dat hij een relatie had waar dit mogelijk was. Een relatie waar ieder wordt geaccepteerd als individu en wetende dat je terwijl je samen bouwt, je ook aan jezelf moet blijven bouwen. ‘Wat is het eerste wat je gaat doen nu je weer terug bent?’ vroeg zijn vriendin. ‘Ik ga mezelf opgeven voor een cursus Spaans’ en zoeken naar een trouwring! Al zei hij dat laatste natuurlijk niet hardop, dat moest wel een verrassing blijven.