Samuel wist het al vanaf de dag dat hij voor zichzelf kon denken. Hij wilde muziek maken! Hij ging op muziekles, schreef zelf teksten en probeerde dit dan uit in combinatie met gitaar en keyboard. Hij was er goed in, vond hij dan. Zijn omgeving vond van niet. Elke keer als Samuel aan het zingen was, lachte zijn klasgenoten hem uit.
Toen Samuel naar de middelbare school ging, ging het verder dan uitlachen. Hij spendeerde merendeels van zijn tijd in het muzieklokaal. Hij had een deal gemaakt met een van de docenten. Als er geen les was en hij had zelf ook geen les, mocht hij gebruik maken van alle instrumenten. Dit kwam ook beter uit, aangezien iedereen hem toch raar vond en hij niet veel mensen had om mee om te gaan. De enige vrienden die Samuel had, waren zijn vrienden uit zijn buurt en die zaten niet bij hem op school.
Verder had Samuel zijn uiterlijk ook niet mee. Hij was heel dun en lang, langer dan iedereen van zijn leeftijd. Het was alsof hij de enige was die een groeispurt had gehad en dat al zijn schoolgenoten dwergen waren.
Vaak als Samuel van school naar huis fietste, werd hij opgewacht en in elkaar geslagen. Hij werd belachelijk gemaakt dat hij zoveel tijd besteedde in het muzieklokaal en altijd met een mini-keyboard rondliep. Zijn keyboard werd dan ook vaak kapot getrapt. Gelukkig had Samuel een bijbaantje in de supermarkt, dus kon hij elke keer sparen voor een nieuwe. Hij durfde het niet tegen zijn moeder te zeggen, die zou teleurgesteld zijn dat hij zichzelf niet kon verdedigen.
Toen Samuel op zijn 16e in een rapgroepje zat, werden de pesterijen nog erger. Samuel en zijn mederappers, zetten hun muziek op YouTube. Het doel was meer bekendheid creëren en dat werden zij ook. Zijn schoolgenoten kwamen erachter dat zijn ‘belachelijke’ muziek online stond en hij werd er vaak voor gestraft. Samuel deed daarom vaak verschillende lagen kleding aan, in de hoop dat hij het dan minder zou voelen en zodat hij het kon verbergen voor zijn moeder.
Ondanks dat hij dagelijks in elkaar geslagen werd en iedereen hem uitlachte, liet hij zich niet tegenhouden. Muziek maken was zijn passie en hij gaf niet op.
Toen Samuel 20 was, werd hij dan ook opgepikt door een van de grootste platenlabels van Nederland. Zijn ‘belachelijke’ nummers werden dan ook snel hits op de radio en de dagen dat Samuel werd uitgelachen waren voorbij.
Samuel ging als een trein en iedereen zong met zijn muziek mee. Zowel kinderen als jongvolwassenen kenden zijn nummers en hij was al snel een van de grootste artiesten van Nederland.
Ondanks dat Samuel zo’n groot succes was, sliep hij vaak bij zijn moeder in de stad waar hij was opgegroeid. Zijn moeder was een van de weinige die hem altijd had gesteund, dus hij was er vaak voor haar. Vaak als hij bij zijn moeder was, kwam hij klasgenoten van vroeger tegen. Ook mensen die hem regelmatig in elkaar sloegen. Ze complimenteerden hem vaak en vroegen vaak kaartjes voor zijn concert. Hij vond het grappig dat iedereen deed alsof ze altijd in hem hadden geloofd. Natuurlijk was Samuel een beleefde jongen, dus hij groette altijd iedereen, ook de mensen die hem belachelijk hadden gemaakt of fysiek pijn hadden gedaan. Echter kaartjes geven, ging hem iets te ver. Hij kreeg ook vaak berichten op Facebook van vroegere schoolgenoten. Sommige boden hun excuses aan voor hun gedrag van toen, maar de meesten deden alsof ze al jaren goede vrienden waren. Samuel vond het bijzonder. Hij merkte dat nu hij succesvol was en rijk, iedereen hem accepteerde en iedereen hem super tof vond. Qua uiterlijk zag hij er praktisch nog hetzelfde uit als een paar jaar geleden. Super dun, lang en hij hield er nog steeds van om te grote kleding te dragen. Alleen nu hij succes had, was zijn uiterlijk acceptabel en cool.
Ongeacht dat zijn schoolgenoten hem een zware jeugd hadden gegeven, had het wel veel bijgedragen tot wie hij nu was. Naast muziek maken, ging hij daarom ook veel scholen langs. Hij gaf lezingen en maakte muziek met de kinderen. Hij wilde dat kinderen jong zouden aanleren dat het niet erg is om anders te zijn dan de rest. Hij hoopt dat iedereen op een dag eerlijk met elkaar om gaat en elkaar respecteert.
Hij wist nu ook, dat zijn succes hem niet een beter of leuker persoon maakte dan vroeger. Hij was nog steeds dezelfde persoon als toen, alleen hij was nu rijk. Hij wist heel goed dat zijn rijkdom zijn rare verschijning acceptabel maakte voor de meesten. Wanneer de dag aanbrak dat zijn muziek geen trend meer was, zal de meerderheid ook geen waarde meer aan hem hechten. Het gros hecht nou eenmaal alleen waarde aan dingen waar een mooi prijskaartje aan hangt. Daarom bleef Samuel voornamelijk omgaan met vrienden uit zijn jeugd, die hem dagelijks bijstonden wanneer hij in elkaar geslagen werd. Zij hoefden namelijk geen bevestiging van anderen om hem te tolereren.