Roel woonde sinds een paar maanden op Rotterdam Centraal en hij keek zijn ogen uit. Hij vond het prachtig. De diversiteit aan mensen, maar vooral de chaos.
Hiervoor woonde hij op een rustige halte en werd hij zo nu en dan genomen. Echter in Rotterdam was het een ander verhaal. Hier liepen er soms in een uur tijd wel honderden mensen over hem heen. Hij vond het geweldig!
Wat hij het meest bijzonder vond, was hoe weinig rekening mensen met elkaar hielden. Vooral als mensen onderweg zijn naar hun bestemming, zijn ze voornamelijk met zichzelf bezig. Hij kon er om lachen, elke keer weer.
Het gebeurde vaak dat men de trein uit kwam, de roltrap nam en aan het einde van de roltrap ging kijken welke kant ze nou op moesten gaan. De meest subtiele manier om dit te doen was; één stap na de roltrap stilstaan en rustig vooruit turen totdat het allemaal duidelijk werd.
Dit gebeurde ook weer op een maandag rond half 10. Een koppel wist niet waar ze naartoe moesten en besloten om onderaan de roltrap te vergaderen. Door de vergadering, ontstond er een blokkade, waardoor niemand normaal de roltrap kon verlaten en het station kon betreden. Wat een chaos!
‘Pas op’, werd er geschreeuwd en het koppel had het net te laat door. Een paar mensen konden nog over hun heen springen, maar door de drukte en de vernauwing, vielen er ook een paar op de grond. Roel besloot om zichzelf stil te zetten, want dat kon hij. Bij een opstopping kwam hij tot stilstand, zodat al die slimme mensen zichzelf weer op orde konden stellen.
Het stel was geschrokken en ze hadden veel te laat door dat wanneer zij stilstonden, de roltrap gewoon doorging met alle mensen erop. Ze hielpen de gevallen mensen met opstaan en er was gelukkig niemand ernstig gewond. Onderaan was iedereen geïrriteerd en bovenaan was iedereen aan het lachen. En Roel… ook Roel kwam niet meer bij. Zo een dergelijke situatie gebeurde dagelijks en hij wist dat dit komende week vast wel weer zou gebeuren. Mensen zijn zo bijzonder.
De ruziënde stelletjes vond hij ook altijd leuk om mee te maken. Het ging vaak om hetzelfde. De een was jaloers en de ander vond dat zijn of haar partner overdreef. Soms gebeurde het ook wel dat men in woede wat op hem lieten vallen. Koffie bijvoorbeeld, of frisdrank. Dat vond hij minder leuk, want het plakte zo en hij werd niet elke dag schoongemaakt.
Niemand stond er ook echt bij stil, hij was tenslotte maar een roltrap.
De momenten die hij wel minder vond, waren de weekenden en dan vooral laat in de avond. Men ging uit en dronk alcohol. Roel vond mensen raar als ze alcohol dronken en vooral vaak onaardig. Zo was er een zaterdagavond dat een bezopen man het personeel in de Albert Heijn lastig viel. De manager vroeg de man vriendelijk om de winkel te verlaten, maar de dronken man was het daar niet mee eens en accepteerden niet dat hij voor lul werd gezet. De dronken man begon te slaan en toen de politie arriveerde was de manager een droevig hoopje die nog maar net kon ademen… hij was niet meer herkenbaar. De manager werd afgevoerd en Roel had hem daarna nooit meer gezien.
Roel verbaasde zich erover, hoe liefdevol en tegelijkertijd haatdragend mensen naar elkaar waren. En niet te vergeten awkward!
Wat maakte hij veel first-dates mee op centraal. First dates waar men afsprak op Centraal en hij de teleurstelling zag bij sommigen als ze elkaar voor het eerst zagen na de Tinder conversaties. First dates waar ze afscheiden namen bij het station en de een wel wilde zoenen en de ander niet. En dan natuurlijk ook last dates…
Last dates waar men afscheid van elkaar nam en de ander er zo verslagen bij stond, omdat die niet begreep wat er nou was gebeurd. Zo ook vandaag. Er stond een jongen met enorme tranen in zijn ogen te kijken hoe zijn vriendin de trein pakte. Of tenminste ex-vriendin. Voordat zij de trein pakte, hadden zij staan fluisteren, maar Roel kon alles horen.
‘Ik snap niet hoe je er nu ineens klaar mee kan zijn en zo makkelijk weg kan gaan’, zei hij. ‘We zijn al jaren klaar, dat weet je zelf ook, er is al jaren niets meer tussen ons’, zei zij vervolgens.
Daarna pakte ze de trein en de jongen stond daar nog een halfuur diepbedroefd. Roel werd er ook verdrietig van.
Terwijl Roel de jongen droevig nakeek, voelde hij ineens gefriemel aan zijn onderkant. Twee monteurs hadden hem open gegooid en begonnen aan hem te sleutelen. Vervolgens werden er kleine hekjes om hem heen gezet, zodat niemand gebruik kon maken van Roel. Roel ving op dat hij gedeeltelijk vervangen moest worden en voor nu op non-actief werd gezet. Hij wist niet voor hoelang en voelde dat hij langzaam werd ontkoppelt. Hij voelde zich somber. Hij wist niet wat hem stond te gebeuren en hij had het zo naar zijn zin hier! Waarom konden mensen niet gewoon duidelijk zijn. Sinds zijn bestaan wist hij nooit wat hij kon verwachten en hij vond de mensheid meer onlogisch dan logisch. Hij besloot om zich niet druk te maken en gewoon te wachten op zijn volgende avontuur. Het was beter om te leven in het nu, dan zich druk maken om iets wat nog niet is geweest. Hij was tenslotte maar een roltrap. Misschien dat hij met de tijd meer zal leren en begrijpen over de complexiteit van de mens.
