‘Mijn leven is zo vermoeiend, je hebt geen idee hoe zwaar ik het heb! Waarom overkomt mij dit altijd’?!
Dit zijn opmerkingen die ik wel eens om mij heen hoor. Mensen die het ontzettend zwaar hebben en dagelijks te maken hebben met ontzettend veel tegenslagen. Is het echt zo dat er bepaalde ‘pechvogels’ op deze wereld zijn en kunnen zij ongeacht hun harde werken, deze tegenslagen onmogelijk voorkomen? Of creëren zij hun pech en ongeluk zelf? Ik bekeek de situatie van Luciano, zijn vermoeiende zware situatie, zoals hij het zelf noemde. Heeft Luciano zijn eigen ongeluk in handen of is hij echt een pechvogel?
De eerste dat ik Luciano sprak, kwam er een stortvloed aan verhalen over zijn persoonlijke leven. Ik kende deze jongeman van 40 pas een uurtje, maar het voelde blijkbaar vertrouwd genoeg voor hem om zijn lifestory met mij te delen.
Luciano vertelde dat hij intens verdrietig was, omdat zijn vrouw waar hij al 15 jaar mee was, was vreemdgegaan en blijkbaar was het niet de eerste keer. Hij had berichten gevonden tussen haar en een collega, maar zij ontkende dat er ooit iets tussen hun was gebeurd. Hij vertelde dat hij voornamelijk bezig was met haar controleren en dat het voor hem heel vermoeiend was. Hij had alleen rust wanneer zijn vrouw in het buitenland was, want zij moest voor werk veel reizen. Als zij in het buitenland was, viel er weinig te controleren. Tenminste hij had wel een redelijk overzicht in haar online activiteiten vertelde hij, maar het was zwaar.
Toen ik vroeg waarom hij niet gewoon bij haar wegging, gezien er geen vertrouwen meer was, reageerde hij verontwaardigd. Hij legde uit dat zij het type was waar hij altijd mee wilde zijn. Ze hadden beide hun familie verstoten om bij elkaar te zijn, dus hij had geen keus behalve om te blijven. ‘Daarnaast, hoe kan je als man van 40 weer helemaal opnieuw beginnen?’ zei hij. ‘Ik werk in de supermarkt, ik heb geen rijbewijs, wie wilt nou met zo een sukkel zijn als ik?’
Als je jezelf een loser vindt, waarom verwacht je dan dat je vrouw wel genoegen neemt met iemand zoals jij? Maar dat zei ik niet hardop…
‘Dan haal je toch je rijbewijs en zoek je een andere baan?’ zei ik. Echter was mijn vraag een hele rare vraag. Je vindt namelijk niet zomaar een baan op zijn leeftijd en hij had geen geld voor een rijbewijs, vertelde hij. Over sparen hoefde ik ook niet te beginnen, want zijn inkomen was te laag.
Ik herinnerde dat mijn tante vroeger elke week 1 euro opzij zette, toen zij het heel krap had. Na een lange tijd had zij eindelijk geld voor een welverdiende vakantie, ondanks dat zij er zolang voor had gespaard. Kon hij niet eens een euro missen in de week?
Ik vond het allemaal een beetje overdreven, of was ik bevooroordeeld? De weken erna toen ik Luciano weer zag, was er niets veranderd. Hij was intens verdrietig en niemand begreep hoe het voelde om zo belazerd te worden en je droom te moeten opgeven. Hij sprak de hele tijd over zijn droomvrouw die hem belazerd had en hij kon niet weggaan bij zijn droomvrouw.
Het positieve was wel, dat hij een nieuwe baan had. Hij werkte in een groot magazijn en zijn salaris was wat gestegen. Positief zei ik; ‘nu kan je lekker sparen voor een rijbewijs!’ Echter was dat nog steeds niet mogelijk voor Luciano.
Na een paar maanden vertelde Luciano dat het zo ontzettend slecht ging tussen hem en zijn vrouw en dat hij er compleet doorheen zat. Zoveel was er niet veranderd toch ten opzichte van 6 maanden geleden, dacht ik. Echter hield ik deze gedachte binnen. Ik merkte dat erop ingaan geen zin had.
Ik merkte dat Luciano in een bubbel zat. Hij was er letterlijk een ster in om van alles iets negatiefs te maken. Zijn vrouw deed hem zoveel verdriet en zij deed hem alles aan. Zij brak zijn hart en deed hem pijn, hij had hier niet voor gekozen, hij wilde gewoon gelukkig zijn. Na een lange ongemakkelijke stilte vroeg hij nog een keer om mijn mening. Ik aarzelde even, maar zei: je draagt je verdriet als een trofee, terwijl je je hoort te schamen. De enige die jou zoveel verdriet doet is jij zelf.
Dit was dan ook het einde van onze vriendschap. Hij zei dat ik het allemaal niet begreep en misschien was dat ook wel zo. Ik wist alleen dat ik een ander nooit alle macht zou geven over mijn geluk en dat je niet moet wachten en hopen tot de ander besluit om goed met jou om te gaan. Want hoe kan een ander ooit respect voor je hebben als je niet eens respect hebt voor jezelf?