Lopend met drie zware boodschappentassen, steek ik over. Ik maak er altijd een sport van om maar één keer te lopen, ongeacht de hoeveelheid tassen die ik draag. Ik wil gewoon niet meerdere malen heen en weer, ik weiger… Ik zie er vaak uit als een pakezel, krijg rug- en nekpijn en vaak valt toch de helft op de grond waardoor ik moet stilstaan, bukken en rapen. Waarschijnlijk zou ik een stuk sneller zijn als ik gewoon een paar keer rustig heen en weer zou lopen, maar dat doet er niet toe. Ik ben altijd super trots op mezelf als ik alle boodschappen in één keer van mijn auto naar mijn huis draag.
In ieder geval, op het moment dat ik oversteek met al mijn boodschappen, word ik bijna aangereden. Uit schrik laat ik al mijn boodschappen op de grond vallen en kijk boos naar de bestuurder. Naast het feit dat ik op de stoep loop van een uitrit en en hier eigenlijk nooit iemand hard rijdt, krijg ik nog een extra schrikmoment als ik de bestuurder aankijk. Het is een jongetje van rond de twintig, die achter het stuur rustig een ballonnetje doet. ‘WAT MANKEERT JOU!?’ Ik schreeuw en ben vooral beduusd dat hij een ballon inhaleert, terwijl hij aan het rijden is. De jongen en zijn vriendjes kijken mij onschuldig aan. Ze snappen niet waar ik mij druk om maak, ze hebben me toch niet geraakt en het was maar een ‘oeps’ momentje. Terwijl ik mijn boodschappen bij elkaar raap, stapt natuurlijk niemand uit om mij te helpen. Iedereen zit veel te veel in zijn eigen space en kijkt vol bewondering naar hoe ik mijn boodschappen draag. Ik ben woest.
Naast het feit dat ik geschrokken ben van dit gedrag, vind ik het voornamelijk erg dat dit niet de eerste keer is dat ik dit zie. Het is inmiddels al de 8e keer in 4 maanden tijd dat ik men ballonnetjes zie doen achter het stuur. En met een ballon, bedoel ik natuurlijk geen gewone ballon, ik bedoel lachgas, maar dat begrepen jullie natuurlijk wel.
Het lijkt steeds meer of men het gevaar hier niet van inziet, of ben ik een van de weinige die hier überhaupt gevaar in ziet?
En dan spreek ik ook over het gebruik van verschillende middelen tijdens het festivalseizoen. Als het mooi weer is, vind ik het ook leuk om gezellig met vrienden een festival te pakken. Met een beetje zon en een leuk muziekje heb ik namelijk al snel een leuke dag. Echter een paar weken geleden ging het net iets anders.
Ik zou op zaterdag naar een festival gaan, maar kreeg vrijdag flinke voedselvergiftiging. Ik heb de hele dag op bed lopen ijlen en rende met regelmaat naar het toilet om even flink te kotsen. Op zaterdagochtend, voelde ik me wat beter, dus besloot ik om toch nog naar dat festival te gaan. Het was tenslotte prachtig weer. Eenmaal aangekomen, raakte mijn maag weer overstuur. De trillingen van de bass kon mijn maag niet handelen, waardoor ik veel aan de kant zat met enorme misselijkheid en een zwak gevoel. Na een aantal Rennies achterover te hebben gegooid, ging het wat beter. Water, Rennies en fruit was mijn dieet voor vandaag. Ik wilde niet op een festival gaan overgeven.
Op een gegeven moment stond ik lekker in het zonnetje te genieten van de muziek en mijn misselijkheid trok heel langzaam weg. ‘Lekker he’, zegt een meisje die tegenover mij staat, ik knik. Het meisje begint allemaal persoonlijk verhalen aan me te vertellen en vraagt op een gegeven moment ‘moet je nog?’ Ik kijk naar haar hand en ziet dat ze mij een zakje MDMA aanbiedt. ‘Oh nee dankje, ik ben nuchter’, zeg ik. ‘Ja DAG’, zegt het meisje vol ongeloof. ‘Hoezo heb je niets genomen?’ Het meisje kijkt alsof ze water ziet branden en blijft het zakje onder mijn neus duwen. ‘Ik heb gisteren enorme voedselvergiftiging gehad, ik hoef niet dankjewel.’ Ik schrik van mijn eigen opmerking, maar het meisje gaat er al snel vandoor. Ik ben blijkbaar niet meer gezellig als ik niet gebruik.
Naast het feit dat ze niets meer van me moest hebben nu ik geen drugs gebruikte, vond ik mezelf ook laf. Blijkbaar voelde ik me toch onder druk gezet, dat ik ging verantwoorden waarom ik niet wilde. Nee is gewoon nee toch?! Waarom vond ik het nodig om aan een vreemd iemand uit te leggen, dat ik een goed excuus had om niets in te nemen? En zo ging het nog een paar keer die dag. Alleen bij een legitieme reden, zoals mijn voedselvergiftiging werd mij niets meer aangeboden. Veel vonden me wel niet meer ‘cool’ toen ze erachter kwamen dat ik gewoon aan de water zat, omdat ik buikpijn had. Ze hadden me vanaf dat moment niets meer te zeggen. Ik vond het een bijzonder verschijnsel.
Niet iedereen was zo hoor, maar helaas heel veel wel. Men gaf mij zeker wel 26 argumenten waarom ik iets moest gebruiken en het werd niet echt gewaardeerd als ik er niet in meeging. Ook dit vond ik gevaarlijk. Net zo gevaarlijk als die ballon achter het stuur.
Zo nu en dan wat geks doen, kan ik begrijpen, maar om te doen alsof het normaal is… Of misschien ben ik te normaal en gewoon niet gek genoeg?!