Het was woensdag en ik kwam terug van lesgeven. Het was rond 20:30 dus een parkeerplek werd een opgave wist ik. Parkeren in mijn wijk is na 18:00 altijd wel een beetje dramatisch geweest, maar met al die wegwerkzaamheden in de buurt én het thuiswerken met corona heeft het nog lastiger gemaakt. Ergens denk ik ook een beetje gestegen werkloosheid, want soms lijkt het alsof auto’s dagen op dezelfde plek staan, maar dat is maar een aanname natuurlijk.
Ik rijd mijn wijk in zoekend naar een parkeerplaats. Ene straat in, andere straat uit, dan nog de straat ernaast, maar verder ga ik niet. Ik WEIGER! Al moet ik 36 rondjes rijden, ik wil parkeren in een straat naast mijn huis.
Na vier rondjes om het blok geef ik de moed toch een beetje op en besluit dan maar om verder weg te parkeren. Ik rijd de straat uit, doe mijn knipperlicht aan en wacht tot de weg vrij is, zodat ik af kan slaan. Ik luister naar mijn muziekje, wacht rustig tot de auto’s passeren, ik heb geen haast namelijk (wel honger). Voordat ik afsla doe ik nog een extra check links en rechts en ik druk op gas op mijn dooie gemakkie, want de weg is leeg.
Plots hoor ik getoeter en zie een auto op mij afkomen. Dit is zo’n moment dat alles in slowmotion gebeurd weet je wel. Waar the fuck komt die auto vandaan/wat rijdt die hard/ oh my god i’m going to die/ moet ik gassen of remmen/als ik gas en hij wijkt uit dan klapt die op mij/dus ik rem wel? Uiteindelijk besloot ik maar om te remmen en de auto komt met piepende banden tot stilstand, 2 mm voor mijn auto, voor mijn deur.
Ik schakel en rijd snel achteruit, terug de straat in. Ik en de $@#%@ rollen beiden ons raam naar beneden. (Ja je rolt een raam niet meer tegenwoordig, maar dit klinkt gewoon beter dan ‘ ik druk mijn raam naar beneden’, vind ik).
‘Waarom rijd je nou zo hard?’, zeg ik super rustig. Ik ben zelf verbaasd hoe weinig emotie er in mijn stem te vinden is.
‘Sorry, sorry, sorry, sorry mevrouw, sorry, sorry’, de bestuurder is geschrokken en maakt handgebaren, je ziet dat hij van slag is. De jongen ernaast, waarvan ik zeker weet dat hij geen rijbewijs heeft schreeuwt;’ je hebt geluk he, je hebt geluk he!’
Ik negeer de bijrijder en kijk de bestuurder aan en herhaal nogmaals; ‘waarom rijd je hier zo hard?’ ‘Echt sorry mevrouw, sorry sorry.’ Ik schud mijn hoofd en trek mijn schouders op. Inmiddels zijn er andere auto’s aangekomen en die beginnen te toeteren achter de jongens. De bestuurder maakt nog een ‘sorry’ gebaar en besluit weg te rijden, waarbij de bijrijder nog een keer roept;’ JE HEBT ECHT GELUK HE!’
Zodra alles auto’s voorbij zijn, kijk ik nog eens dubbel om af te slaan en parkeer mijn auto in de zijstraat. Ik loop naar mijn huis en bij binnenkomst vragen mijn zus en haar vriend wat er gebeurde en of alles goed gaat. ‘Ja hoor, stelletje idioten rijden gewoon belachelijk hard.’
Ik doe mijn schoenen uit en zet mijn spullen neer en begin ineens bizar hard te trillen en er loopt een traantje over mijn wang. Gek, hoe adrenaline werkt. Ineens besefte ik dat er ‘net niet’ op mij was ingereden en dat ik zo voor mijn deur doodgereden had kunnen worden, terwijl mijn zus en haar vriend erbij stonden en ernaar keken…
Ik deel dit niet uit medelijden of om interessant te doen met mijn bijna dood ervaring, maar er is veel meer gevaar op de loer dan alleen corona. Ik let op, ik rijd netjes, ik doe voorzichtig en toch was ik bijna doodgereden door een andere automobilist. Betekent dit dat we nu allemaal moeten stoppen met autorijden, want het is zo gevaarlijk en gevaar zit in een klein hoekje. Volgens mij niet? Hetzelfde denk ik over corona. Ja, het is er en er worden mensen doodziek van en er gaan inderdaad mensen dood aan. Maar moeten we daarom stoppen met leven om niet dood te gaan aan corona? We stoppen ook niet met autorijden, omdat er jaarlijks veel verkeersongelukken zijn…
Waren we allemaal maar net zo bang en bezig met gezonder leven als dat we bezig zijn met corona. En nogmaals, ik zeg niet dat het er niet is, maar het leven bestaat uit meer dan corona…
Pas op voor het grote gevaar dat je alleen in je hoofd gaat zitten en vergeet om te leven en te genieten, het leven gaat al zo snel…